Hiob skarży się na swój los...

Ja się nie skarżę na swój los,
Potulna jestem jak baranek.
I tylko mam nadzieję, że
Że chyba wiesz, co robisz, Panie.

To słowa jednej z piosenek które śpiewała Edyta Geppert. Kiedy myślę o Hiobie, zadaję sobie pytanie, czy Hiob nie skarżył się na swój los? I choć czasami z nadzieją przyznawał, że Bóg wie co robi, nie był potulny jak baranek.

W jednej z bolesnych refleksji Hiob wyznaje; "O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście! Byłoby to cięższe niż piasek morski." H 6:2,3

Na podstawie wszystkich mów Hioba, widzimy, jak Hiob kieruje pod adresem Pana Boga sporo zarzutów, a to, że go osaczył H 3:23, otoczył murem, lub skierował w niego zatrute strzały H 6:4, a to, że może go zmiażdżyć H 6:9, że był pod pręgierzem Bożej rózgi, i że groza Boża go przeraża H 9:33; Hiob obawiał się, że gdy tylko podniesie głowę, Bóg zapoluje na niego, jak lew na ofiarę i rozszarpie go H 10:16, 

Skarży się, że Bóg zakuł jego nogi w kajdany, a na podeszwach stóp położył znaki, aby nie mógł nigdzie uciec H 13: 27. Rozgoryczony narzeka, że Bóg się od niego oddalił, zakrywa swoje oblicze, a nawet  traktuje go jak wroga H 13: 24. Zarzuca Bogu, że „Zagrodził mu drogę, aby nie mógł przejść, okrył jego ścieżki ciemnością” H 19:8, oraz, że pozbawił go godności i zdjął z jego głowy koronę. H 19:9.

W 30 rozdziale mamy zapisane kolejne zarzuty, że Bóg rozluźnił jego sznur i upokorzył go, dlatego ludzie śmieją się z niego, a nawet plują mu w twarz w. 11, że z wielką siłą Bóg uchwycił jego szatę i ściska go niczym ciasny kołnierz szyję w.18. Dalej mówi bardzo dosadnie, że Bóg ścisnął go a następnie rzucił w błoto w.19. Hiob skarży się na Boga i mówi "Wołam do ciebie, ale nie zważasz na mnie; stałeś się dla mnie okrutny, swoją mocną ręką, zwalczasz mnie w.20,21. Sprawiasz, że ginę w burzy w.22, aż w końcu stwierdza - "Tak, wiem, że chcesz mnie wydać na śmierć..." w.23.

"Zaiste, oczekiwałem szczęścia, a przyszło nieszczęście, wyglądałem światłości, a nastała ciemność.   Moje wnętrzności burzą się i nie mogą się uspokoić, każdy dzień przynosi mi utrapienie." H 30:26,27